برشی از کتاب جسور باش ارائه کن

در کتاب جسور باش ، ارائه کن آمده است: موفقیت یک شبه افسانه ای بیش نیست اگر به داستان موفقیت های یک شبه توجه کنید ، به ده ها سال تلاشی که در پس آن قرار دارد پی خواهید برد. ایجاد بدنه محکم یک اثر به زمان زیادی نیاز دارد، درواقع کل زندگی شما را ، اما لازم نیست این زمان رایکباره به این موضوع اختصاص دهید .

بنابراین سالها و ماهها را فراموش کنید ،روی بهره‌وری هر روزه تان متمرکز شوید .

یک شبانه روز تنها واحدی از زمان است که می‌توانم واقعاً درکش کنم. فصل ها می آیند و میروند هفته ها کاملا ساخته ذهن بشر هستند اما ۲۴ ساعت روز دارای یک نظم خاص است .خورشید در ابتدای روز طلوع و در پایان آن غروب می کند و می توانم آن را مدیریت کنم .

هر روز پس از اتمام کار روزانه خود به مستندات خود رجوع کنید و به دنبال چیز کوچکی باشید تا آن را به اشتراک بگذارید. این که در چه مرحله ای از فرایند کاری تان هستید مشخص می‌کند که این چیز کوچک چه می‌تواند باشد اگر در مراحل اولیه هستید علاقه خود و آنچه را به شما الهام میبخشد به اشتراک بگذارید، اگر در میانه اجرای یک پروژه هستید درباره شیوه کار خود مطالبی بنویسید یا پروژه در حال پیشرفت خود را به اشتراک بگذارید اگر پروژه‌ای را به تازگی به اتمام رسانده اید محصول نهایی خود را به  دیگران نشان دهید.

تکه های کوچکی را که کف کارگاه ریخته شده اند به اشتراک بگذارید یا درباره آنچه آموخته اید بنویسید. اگر پروژه‌های زیادی را به اتمام رسانده ،منتشر کرده اید ،می توانید درباره چگونگی عملکرد آنها مطالبی بنویسید .می توانید از چگونگی برخورد مردم با کار های خود گزارشی تهیه کنید.

کتاب جسور باش به این موضوع اشاره می کند که : ارسال روزانه مطلب بهتر از یک رزومه قوی است ،چون این کار نشان دهنده پروژه ای است که همین حالا در حال انجام آن هستید، زمانی که زی فرانک، هنرمند ،با کسانی مصاحبه می‌کند که جویای کار هستند ،شاکی است و می‌گوید وقتی از آنها می‌خواهم تا کارشان را به من نشان دهند کارهای دوران مدرسه یا کارهای شغل قبلی خود را به من نشان می‌دهند اما من دوست دارم بدانم هفته پیش روی چه پروژه ای کار کرده اند، ارسال روزانه مطالب مانند این است که قبل از انتشار یک فیلم ،اضافه های آن را به نمایش بگذاریم ،

در واقع گویی صحنه های حذف شده و توضیحات کارگردان را در حین ساخت یک فیلم تماشا می‌کنیم. مهم نیست به چه شکلی مطالب و موارد را به اشتراک می گذارید بلکه می‌تواند هر چیزی باشد که دوست دارید مطلبی در یک ایمیل یک ویدیو در سایت یوتیوب چیزی دیگر .هیچ  وحی منزلی برای این کار وجود ندارد

شبکه های اجتماعی بهترین مکان برای به اشتراک گذاری مطالب روزانه هستند. فکر نکنید که لازم است در هر صحنه ای ظاهر شوید . بلکه آنرا بر اساس آنچه انجام می دهید و کسانی که می‌خواهید به آنها دست یابید انتخاب کنید .

فیلم سازان در یوتیوب یا سایت ویمئو حضور دارند،اهالی تجارت به دلایل خیلی عجیب و غریب عاشق سایت لینکدین هستند ، نویسندگان به توییتر رو می‌آورند و هنرمندان بصری سایت تامبلر ،اینستاگرام یا فیس بوک را انتخاب می کنند.

این فضا به طور دائم تغییر می‌کند و فضاهای جدید سر بر می آورند و البته بعد از مدتی به فراموشی سپرده می شوند.

از اینکه اولین عضو یا پذیرنده یک سایت یا مجموعه باشید، نترسید .قدم به صحنه های جدید بگذارید. اگر نتوانستید بیشترین بهره را از یک فضای مجازی ببرید ،خیلی راحت آن را کنار بگذارید .

در بخشی از کتاب جسور باش  آمده است : نگویید که زمان کافی برای این کار را ندارید .همه ما پر مشغله هستیم ولی شبانه روز۲۴ ساعت است .مردم معمولا از من می‌پرسند چگونه می توانی برای همه کار زمان خالی پیدا کنی ؟ و من پاسخ می‌دهم به دنبال یک زمان خالی میگردم !

وقتی بتوانید تغییر کوچکی به خودتان بدهید همان زمان می‌توانید در همان گوشه و کنار یا بین کارهای بزرگی که در حال انجام آن هستید وقت خالی پیدا کنید، از جمله زمان سفر از این نقطه به آن نقطه ، وقت ناهار ،زمانی کوتاه بعد از این که فرزندانتان را خوابانده اید .شاید مجبور باشید قسمتی از سریالی را که دوست دارید تماشا نکنید یا یک ساعت از خواب تان را از دست بدهید اما بالاخره می‌توانید زمانی را به دست آورید که دنبال آن بودید.

من دوست دارم زمانی که همه خواب هستند روی پروژه هایم کار کنم و وقتی همه در حال کار روی پروژه های خود هستند کارهایم را به اشتراک بگذارم .

البته حواستان باشد به اشتراک گذاری کارهایتان به خود انجام کارها اولویت پیدا نکند. اگر نمی‌توانید بین دو توازن برقرار کنید در بازه‌های زمانی ۳۰ دقیقه بین این دو کار تغییر موقعیت دهید

همیشه به یاد داشته باشید هر چیزی که در اینترنت منتشر کنید برای همگان قابل رویت خواهد بود.

مطالعه کتاب جسور باش ارائه کن را به شما توصیه می کنم.

نوشته : آستین کلئون

ترجمه: سامان شاهین پور